Glossarium astronomicum

Beschrijving: Reuzensterren, kortweg reuzen, zijn sterren die ongewoon groot en helder zijn in vergelijking met andere sterren van dezelfde kleur. Sterren beginnen niet als reuzen, maar worden in verschillende stadia van hun evolutie af en toe reuzen.

Voor de meeste sterren die geen reuzen zijn, bestaat er een direct verband tussen hun kleur en hun helderheid (dat wil zeggen de energie die ze in de loop van de tijd uitstralen). Deze sterren worden ‘hoofdreekssterren’ genoemd en hun energie-uitstraling wordt aangedreven door de kernfusie van waterstof tot helium in hun kern. Wanneer de waterstofvoorraad in de kern uitgeput is, gaat de waterstoffusie door in een schil rond de kern en zet de ster uit, waardoor hij veel helderder en roder wordt. Uiteindelijk kan de temperatuur in het centrum zo hoog worden dat kernfusie van elementen die zwaarder zijn dan waterstof mogelijk wordt, wat een extra energiebron voor de ster oplevert. Tijdens deze omzetting zwellen dergelijke sterren op tot een veel grotere omvang, koelen ze af en worden ze roder, en worden ze over het algemeen veel helderder – ze worden wat bekend staat als rode reuzensterren, kortweg rode reuzen. De zon zal bijvoorbeeld honderden keren groter en helderder zijn, maar ook veel koeler wanneer ze uitzet en een rode reuzenster wordt. Bij sterren met een andere massa zien we in aanvullende, vaak kortstondige evolutiefasen dat deze sterren blauwe reuzen worden, of zelfs nog helderdere rode of blauwe superreuzen.

Reuzen worden ingedeeld in helderheidsklasse III, helderder dan subreuzen (klasse IV) maar minder helder dan heldere reuzen (klasse II) en superreuzen (klasse I).

Over het algemeen zijn reuzensterren zeldzaam. Dit komt door de relatief korte duur van de reuzenfase (voor een ster als de zon een paar honderd miljoen jaar tegenover tien miljard jaar in de hoofdreeks). Maar gezien hun hoge lichtkracht zijn ze aanzienlijk oververtegenwoordigd onder de sterren die met het blote oog aan de nachtelijke hemel zichtbaar zijn.

Voorbeelden van rode reuzen zijn Arcturus, in het sterrenbeeld Boötes, en Mira, in Cetus.

Gerelateerde termen:
• Kernfusie
• Rode reus
• Ster

Een reuzenplaneet is een groot hemellichaam dat voornamelijk bestaat uit waterstof, helium of complexere moleculen zoals water, methaan of ammoniak. Terwijl een terrestrische planeet voornamelijk bestaat uit materiaal met een zeer hoog kookpunt, zoals ijzer of gesteente, wordt aangenomen dat reuzenplaneten een vaste kern hebben die omgeven is door ander materiaal. De massa van een reuzenplaneet is aanzienlijk groter dan die van de aarde, waardoor de zwaartekracht sterk genoeg is om de uitgebreide gasatmosfeer, bestaande uit lichte elementen zoals waterstof en helium, vast te houden.

Reuzenplaneten vallen uiteen in twee categorieën: gasreuzen, die voornamelijk bestaan uit waterstof en helium, en ijsreuzen, die voornamelijk bestaan uit water, methaan en ammoniak, omgeven door een atmosfeer van waterstof en helium. In beide gevallen kunnen de namen verwarrend zijn, aangezien het meeste materiaal in gasreuzen niet in gasvormige toestand is en ijsreuzen geen vast ijs bevatten, maar materiaal dat in het koude buitenste zonnestelsel bevroren was voordat het op de planeet werd aangetrokken.

De vier grootste planeten in het zonnestelsel (Jupiter, Saturnus, Neptunus en Uranus) zijn allemaal reuzenplaneten.

Gerelateerde termen:
• Gasreus
• IJsreus
• Jupiter
• Neptunus
• Planeet
• Saturnus
• Uranus
• Accretie

Naast de elektromagnetische straling die de zon uitzendt, is er een constante stroom van geladen deeltjes die de zon verlaten, ook wel zonnewind genoemd.

Bepaalde soorten zonneactiviteit – zonnevlammen en de nog spectaculairdere coronale massa-uitbarstingen – kunnen plotseling en drastisch de hoeveelheid geladen deeltjes die de zon verlaten doen toenemen, waardoor een schokfront ontstaat in de zonnewind, dat zich naar buiten voortbeweegt.

Als delen van dat schokfront onze planeet bereiken, gaan ze een interactie aan met het magnetisch veld van de aarde, waardoor een geomagnetische storm ontstaat (ook wel zonnestorm genoemd).

De gevolgen variëren van onschadelijk – meer en mooiere poollichtverschijnselen (aurora's) – tot schadelijke interacties die satellieten kunnen beschadigen, uitzendingen kunnen verstoren en in extreme gevallen elektriciteitsnetwerken kunnen ontregelen.

Gerelateerde termen:
• Aurora
• Magnetische polen
• Deeltje
• Zonnevlam
• Zonnewind
• Ruimteweer
• Magnetisch veld

Vroege modellen van het heelal waren geocentrisch, waarbij de aarde in het centrum van de kosmos stond en de maan, de zon en de planeten om haar heen draaiden ten opzichte van de ‘vaste’ sterren. Geocentrische modellen bestonden in veel culturen in de oudheid naast heliocentrische modellen, waarin de zon in het centrum stond.

Een invloedrijk geocentrisch model is het Ptolemaeïsche systeem, genoemd naar Claudius Ptolemaeus, een astronoom uit de 2e eeuw. Dit werd meer dan duizend jaar lang het meest prominente model van de kosmos in Europa, Noord-Afrika en het Midden-Oosten. Aan het einde van de 16e eeuw begon een verschuiving naar een heliocentrisch model, dat gewoonlijk wordt geassocieerd met de naam van Nicolaus Copernicus.

Tegenwoordig weten we dat het zonnestelsel slechts een van de vele dergelijke systemen is, en zeker niet het centrum van het universum. In de praktijk worden geocentrische beschrijvingen van de hemel nog steeds gebruikt, maar alleen als een manier om te berekenen welke astronomische objecten op een bepaald moment vanaf een bepaalde locatie zichtbaar zijn.

Gerelateerde termen:
• Heliocentrisch model

Gemini - Tweelingen is een van de 13 sterrenbeelden van de dierenriem en een van de 88 moderne sterrenbeelden zoals erkend door de Internationale Astronomische Unie, maar gaat veel verder terug – het was al een van de 48 sterrenbeelden die door de 2e-eeuwse astronoom Claudius Ptolemaeus werden genoemd.

Het sterrenbeeld dankt zijn naam aan de twee helderste sterren Castor en Pollux, die in de Babylonische mythologie tweelingbroers en mindere goden waren. Gemini is in de winter zichtbaar op het noordelijk halfrond, tussen de sterrenbeelden Stier en Kreeft. Verschillende culturen over de hele wereld hebben hun eigen verhalen over dit sterrenbeeld en zijn sterren. Castor en Pollux bevinden zich op respectievelijk ongeveer 50 en 30 lichtjaar van de aarde.

Met het blote oog zijn ongeveer 80 sterren te zien in Tweelingen. Enkele opmerkelijke deep-sky-objecten in het gebied van dit sterrenbeeld zijn M35, NGC 2158, NGC 2392 en Abell 21.

Gerelateerde termen:
• Sterrenbeeld
• Greenwich Mean Time Zone (GMT)
• Internationale Astronomische Unie
• Dierenriem

Een gasreus is een reusachtige planeet die voornamelijk bestaat uit waterstof en helium, gassen die voorkomen in de interstellaire en interplanetaire ruimte, vandaar de naam. Het grootste deel van de waterstof en helium in gasreuzen bevindt zich echter in vloeibare vorm.

Gasreuzen hebben vermoedelijk een rotsachtige kern die omgeven is door dikke lagen waterstof en helium. In de diepste delen van de planeet worden deze gassen samengeperst tot vloeistof, waarbij de diepste lagen vermoedelijk een oceaan van metallisch waterstof bevatten. In de buitenste lagen zijn de waterstof en helium in gasvorm. Andere elementen in de atmosfeer kunnen wolken en regen vormen. In de koelste gasreuzen kunnen de wolken in de bovenste laag bestaan uit water of ammoniakdamp. In diepere, warmere lagen van koelere gasreuzen en in de buitenste lagen van warmere gasreuzen kunnen de wolken bestaan uit ijzer en mineralen die bij kamertemperatuur vast zijn.

De twee grootste planeten in het zonnestelsel, Jupiter en Saturnus, zijn gasreuzen.

Gerelateerde termen:
• Reuzenplaneet
• Jupiter
• Saturnus

Gammastralenfotonen zijn de meest energetische fotonen in het elektromagnetische spectrum, aangeduid met de Griekse letter “γ”. Gammastralenfotonen hebben over het algemeen een energie van meer dan 100 kilo-elektronvolt, meer dan 50.000 keer meer energie dan fotonen van zichtbaar licht, en hebben frequenties van ongeveer 3x1019 hertz of meer, en golflengten van minder dan 10 picometer (1 picometer is 10-12 m). Gammastraling wordt uitgezonden door de kernen van sommige radionucliden na radioactief verval. In de astronomie wordt gammastraling uitgezonden door de meest extreme supernova's als gammastralingsuitbarstingen, door actieve galactische kernen zoals blazars en door zonnevlammen. Gammastraling die door astronomische bronnen wordt uitgezonden, bereikt het aardoppervlak niet. Om gammastraling te bestuderen, is het daarom noodzakelijk om detectoren boven de atmosfeer van de aarde te plaatsen.

Gerelateerde termen:
• Actieve galactische kern
• Elektromagnetische straling
• Zonnevlam
• Ultraviolet
• Gammaflits

In een refractietelescoop komt het licht eerst terecht op een bolle lens (convergerende lens), de objectieflens, die dient om invallende parallelle lichtstralen te bundelen. Dergelijke bijna perfect parallelle lichtstralen komen overeen met het licht dat we ontvangen van een ver verwijderd object, zoals een ster. Om een beeld te produceren dat met het oog kan worden waargenomen, moeten die convergerende stralen weer parallel worden gemaakt. Dit is de taak van een extra optisch element: het oculair, waar u uw oog op richt als u door een telescoop kijkt.

In een Galileïsche telescoop, genoemd naar het model telescoop dat in 1609 door Galileo Galilei werd gebouwd en werd gebruikt voor enkele van de eerste systematische astronomische telescoopwaarnemingen, wordt dit bereikt door een concave lens (divergerende lens) als oculair in te voegen. In een Kepler-telescoop, uitgevonden door Johannes Kepler in 1611, mogen de convergerende lichtstralen elkaar kruisen, waarna de resulterende divergerende lichtstralen parallel worden gemaakt met behulp van een tweede convexe lens. In vergelijking met een Kepler-telescoop biedt een Galileï-telescoop een rechtopstaand (niet omgekeerd) beeld, maar heeft hij een veel smaller gezichtsveld dan een Kepler-telescoop.

Het bredere gezichtsveld is de reden waarom bijna alle moderne refractietelescopen die door amateurastronomen worden gebruikt, een Kepler-ontwerp hebben – in het geval van bijzonder hoogwaardige telescopen, Kepler met extra lenzen voor een betere beeldkwaliteit. Voor professionele astronomie is het onderscheid tussen Kepler en Galileo grotendeels irrelevant: bij professionele waarnemingen worden camera's gebruikt in plaats van oculairs, en de meeste professionele telescopen zijn reflectietelescopen (spiegeltelescopen), geen refractietelescopen.

Gerelateerde termen:
• Refractietelescoop
• Lens

De Galileïsche manen zijn de vier grootste en helderste manen die rond de planeet Jupiter draaien: Io, Europa, Ganymedes en Callisto. Het dichtst bij Jupiter staat Io, dat honderden actieve vulkanen heeft. De belangrijkste reden voor het vulkanisme op Io is dat Io wordt ‘gekneed’ door de getijde-effecten van de zwaartekracht van Jupiter. Het hele oppervlak van Europa is bedekt met ijs. Onder het ijs bevindt zich vermoedelijk een oceaan van vloeibaar water, die een van de beste kandidaten is voor het herbergen van leven buiten de aarde in het zonnestelsel. Ganymedes is de grootste maan in ons zonnestelsel en ook de maan met de grootste massa, twee keer zo groot als de maan van de aarde. Callisto is bijna precies even groot als de planeet Mercurius, maar heeft slechts ongeveer een derde van de massa van Mercurius.

De vier Galileïsche manen werden in 1610 ontdekt door Galileo Galilei, als een van de vele ontdekkingen in Galilei's baanbrekende campagne om een telescoop te gebruiken voor astronomische waarnemingen. Galilei kon aantonen dat de vier manen in de loop van de tijd rond Jupiter draaien als een miniatuur zonnestelsel. Dit was een duidelijk bewijs dat astronomische objecten ook om een ander centrum dan de aarde kunnen draaien. Deze waarneming speelde een belangrijke rol in de verschuiving van de wetenschappelijke consensus van een aardgericht (geocentrisch) naar een zongericht (heliocentrisch) beeld van het zonnestelsel.

Gerelateerde termen:
• Io
• Jupiter
• Maan
• Getijdenvergrendeling

Ook bekend als sterrenstelselcluster

Een melkwegcluster is een fysieke groep melkwegstelsels die door zwaartekracht aan elkaar gebonden zijn. Melkwegclusters kunnen variëren in grootte en concentratie en bevatten honderden tot duizenden melkwegstelsels.

De Virgo-cluster, het dichtstbijzijnde melkwegcluster, is een voorbeeld van een groot cluster dat duizenden melkwegstelsels bevat. Naast melkwegstelsels bevatten clusters ook plasma en grote hoeveelheden donkere materie.

Gerelateerde termen:
• Donkere materie
• Sterrenstelsel
• Plasma