Submillimeterastronomie is de studie van de hemel in ver-infrarood licht met golflengten tussen honderd micrometer en één millimeter.
Submillimeterastronomie is gevoelig voor enkele van de koudste gebieden in de ruimte en kan worden gebruikt om gebieden met de zwaarste extinctie te bestuderen. Het is bijzonder nuttig voor het bestuderen van stoffige stervormingsgebieden en planeetvormende schijven rond jonge sterren. Op grotere schaal kan het worden gebruikt om de bijdrage van stof aan de totale emissie van sterrenstelsels te bestuderen.
Veel van de astronomische technieken voor submillimeterastronomie worden ook gebruikt in de radioastronomie, en veel submillimeterobservatoria maken gebruik van arrays van telescopen die met elkaar zijn verbonden om een detailniveau te bereiken dat anders alleen met een veel grotere telescoopschotel zou kunnen worden bereikt. Er zijn echter ook observatoria met één enkele schotel. Submillimeterobservatoria bevinden zich doorgaans op zeer droge plaatsen, om de atmosferische absorptie door waterdamp te verminderen, die anders de submillimeterstraling uit de ruimte zou blokkeren. Meestal bevinden deze locaties zich op grote hoogte, zoals Mauna Kea op Hawaï, het Chajnantor-plateau in Chili of Hanle in het Indiase deel van het Himalaya-gebergte, maar er zijn ook submillimetertelescopen op Antarctica. Daarnaast zijn er verschillende submillimeterballon-experimenten uitgevoerd.
Gerelateerde termen:
• Atmosferische extinctie
• Elektromagnetische straling
• Infrarood (IR)
• Planeetvorming
• Radioastronomie
• Stervorming
• Roodverschuiving
• Interstellaire extinctie