Glossarium astronomicum

Ook bekend als zonnevlam

De zon wordt omgeven door een complex magnetisch veld. Soms wordt dit magnetisch veld onstabiel, waardoor de structuur ervan verschuift en enorme hoeveelheden opgeslagen energie vrijkomen. Dit veroorzaakt een plaatselijke opwarming van de atmosfeer van de zon en leidt ertoe dat een klein deel van de fotosfeer van de zon helderder wordt. Dit kan ook leiden tot enorme stromen deeltjes die de ruimte in worden geslingerd (bekend als coronale massa-uitstoot).

De meeste zonnevlammen veranderen de helderheid van de zon in mate die nauwelijks waarneembaar is voor het menselijk oog en kunnen alleen worden waargenomen met zonnetelescopen of ruimtetelescopen die de zon observeren.

De coronale massa-uitstoot van de zon kan geomagnetische stormen veroorzaken als deze dicht genoeg bij de aarde komt om in wisselwerking te treden met het magnetisch veld van de aarde.

Andere sterren hebben ook vlammen (ook wel stellaire vlammen genoemd), maar omdat we sterren als lichtpuntjes zien, zien we deze vlammen alleen als korte ophelderingen van de ster.

Gerelateerde termen:
• Aurora
• Fotosfeer
• Zonnewind
• Ruimteweer
• Zon
• Magnetisch veld
• Coronale massa-ejectie (CME)

Een coronale massa-uitbarsting (of CME) is de explosieve uitstoot van zonneplasma en het bijbehorende magnetische veld van de zon (en andere soortgelijke sterren) naar de heliosfeer (of astrosfeer bij andere sterren). CME's zijn magnetische explosies die doorgaans gepaard gaan met zonnevlammen. Een CME is een fysieke uitstoot van materiaal, in tegenstelling tot een “vlam”, die beperkt blijft tot de zichtbare straling. CME's variëren sterk in structuur, dichtheid en snelheid. CME's die de aarde raken, kunnen leiden tot aanzienlijke geomagnetische stormen.

Gerelateerde termen:
• Aurora
• Zonnevlam

De zon is de ster die het dichtst bij de aarde staat. Voor astronomen is het een ster van het type “G2V”. Dit betekent dat de zon een hoofdreeksster is met een typische temperatuur (“effectieve temperatuur”) van 5800 kelvin (K). Hoofdreekssterren zijn stabiel, waarbij de energie die vrijkomt door waterstoffusie in hun kern de naar binnen gerichte kracht als gevolg van de zwaartekracht in evenwicht houdt. De zon lijkt wit voor het menselijk oog omdat ze veel licht uitstraalt over het hele zichtbare spectrum. Wanneer ze lager aan de hemel staat, kan de zon door de toegenomen atmosferische extinctie geel of oranje lijken, vandaar dat ze vaak als geel wordt afgebeeld. Sterren variëren van meer dan 1000 keer helderder dan de zon tot ongeveer 1000 keer zwakker, maar de helderdere sterren zijn relatief zeldzaam: de zon is helderder (en zwaarder) dan de meeste (misschien wel 85%) sterren in de Melkweg.

Voor astronomen is de zon interessant vanwege haar nabijheid, wat betekent dat het oppervlak in meer detail kan worden waargenomen, waardoor structuren en verschijnselen kunnen worden bestudeerd. Gedetailleerde studies van zonneactiviteit, die verband houdt met de magnetische velden van de zon, kunnen bijvoorbeeld betrekking hebben op: zonnevlekken (koelere gebieden), zonnevlammen (kortstondige heldere flitsen) en zelfs coronale massa-uitbarstingen (elektrisch geladen deeltjes die uit de zon worden geslingerd). Natuurkundigen hebben ook elementaire deeltjes, neutrino's genaamd, uit de kern van de zon gedetecteerd; dit is direct bewijs voor kernfusiereacties. Het element helium werd voor het eerst gedetecteerd in het zonnespectrum, vandaar de naam helium, die afkomstig is van Helios (in de Griekse mythologie de zonnegod).

Gerelateerde termen:
• Hoofdreeks
• Kernfusie
• Zonnevlam
• Ster
• Zonnevlek
• Effectieve temperatuur
• Magnetisch veld
• Neutrino
• Coronale massa ejectie (CME)

Ook bekend als stellaire vlam

Een zonnevlam is een korte opheldering van een deel van de zon.

De zon wordt omgeven door een complex magnetisch veld. Soms wordt dit magnetisch veld onstabiel, waardoor de structuur ervan verschuift en enorme hoeveelheden opgeslagen energie vrijkomen. Dit veroorzaakt een plaatselijke opwarming van de atmosfeer van de zon en leidt ertoe dat een klein deel van de fotosfeer van de zon helderder wordt. Dit kan ook leiden tot enorme stromen deeltjes die de ruimte in worden geslingerd (bekend als coronale massa-uitstoot).

De meeste zonnevlammen veranderen de helderheid van de zon in mate die nauwelijks waarneembaar is voor het menselijk oog en kunnen alleen worden waargenomen met zonnetelescopen of ruimtetelescopen die de zon observeren.

De coronale massa-uitstoot van de zon kan geomagnetische stormen veroorzaken als deze dicht genoeg bij de aarde komt om in wisselwerking te treden met het magnetisch veld van de aarde.

Andere sterren hebben ook vlammen (ook wel stellaire vlammen genoemd), maar omdat we sterren als lichtpuntjes zien, zien we deze vlammen alleen als korte ophelderingen van de ster.

Gerelateerde termen:
• Aurora
• Fotosfeer
• Zonnewind
• Ruimteweer
• Zon
• Magnetisch veld
• Coronale massa-ejectie (CME)

Naast de elektromagnetische straling die de zon uitzendt, is er een constante stroom van geladen deeltjes die de zon verlaten, ook wel zonnewind genoemd.

Bepaalde soorten zonneactiviteit – zonnevlammen en de nog spectaculairdere coronale massa-uitbarstingen – kunnen plotseling en drastisch de hoeveelheid geladen deeltjes die de zon verlaten doen toenemen, waardoor een schokfront ontstaat in de zonnewind, dat zich naar buiten voortbeweegt.

Als delen van dat schokfront onze planeet bereiken, gaan ze een interactie aan met het magnetisch veld van de aarde, waardoor een geomagnetische storm ontstaat (ook wel zonnestorm genoemd).

De gevolgen variëren van onschadelijk – meer en mooiere poollichtverschijnselen (aurora's) – tot schadelijke interacties die satellieten kunnen beschadigen, uitzendingen kunnen verstoren en in extreme gevallen elektriciteitsnetwerken kunnen ontregelen.

Gerelateerde termen:
• Aurora
• Magnetische polen
• Deeltje
• Zonnevlam
• Zonnewind
• Ruimteweer
• Magnetisch veld

De corona van een ster is een gebied van extreem heet plasma met een lage dichtheid rond de atmosfeer van de ster, dat zich miljoenen kilometers de ruimte in kan uitstrekken. Elke ster met een redelijk sterk magnetisch veld, geproduceerd door een dynamo-effect wanneer geladen materie zich binnen de ster beweegt, heeft naar verwachting een corona. Observatie van de corona van onze zon met het blote oog is mogelijk tijdens een totale zonsverduistering, wanneer de corona zichtbaar wordt als een witachtig, onregelmatig gevormd gebied rond de verborgen zonneschijf. Meer in het algemeen wordt de vorm van de corona van een ster bepaald door de magnetische velden van de ster en de uitwaartse druk van het gas in de bovenste regionen. Stellaire corona's hebben zeer hoge temperaturen: met meer dan een miljoen kelvin is de corona van de zon veel heter dan het oppervlak van de zon.

Het mechanisme voor het verwarmen van de corona tot die temperatuur is onderwerp van lopend onderzoek, maar het lijkt duidelijk dat de magnetische velden die de corona vormen een belangrijke rol spelen. De vorm van de corona van de zon verandert op tijdschalen van seconden tot maanden, meestal als reactie op zonneactiviteit, zoals zonnevlammen die plasma in de corona uitstoten, of coronale massa-ejecties waarbij een aanzienlijke hoeveelheid geladen deeltjes vrijkomt.

De vorm verandert ook op een tijdschaal van jaren met wat de zonnecyclus wordt genoemd – de periodieke verandering in sterkte en oriëntatie van het magnetische veld van de zon, met een periode van bijna elf jaar. Verwacht wordt dat dergelijke veranderingen zich op analoge wijze ook in de corona's van andere sterren zullen voordoen.

Gerelateerde termen:
• Chromosfeer
• Zonnevlam
• Protuberans
• Zonnewind
• Sterstructuur