Glossarium astronomicum

Ook bekend als zonnekern

De sterkern is het centrale gebied van een ster. Bij sterren in de hoofdreeks (zoals de zon) is de kern de plaats waar kernfusie plaatsvindt, de energiebron van een ster. In de kern van een ster in de hoofdreeks worden waterstofatomen gefuseerd, waardoor helium ontstaat. In geëvolueerde sterren, zoals reuzen, vindt er mogelijk geen kernfusie plaats in de kern, of kunnen andere elementen, zoals helium, de brandstof voor deze kernfusie leveren. In deze geëvolueerde sterren kan waterstoffusie (en andere kernfusiereacties) plaatsvinden in schillen rond de kern.

Gerelateerde termen:
• Waterstoffusie
• Kernfusie
• Stralingszone
• Sterstructuur
• Convectieve zone

Ook bekend als convectieve enveloppe

De convectieve zone is een gebied in een ster waar convectie, in plaats van straling, de belangrijkste methode is voor warmtetransport. Convectie vereist een groot temperatuurverschil in een bepaald gebied. Wanneer straling inefficiënt is, treedt convectie op.

In de convectieve zone stijgt heet materiaal uit de diepere lagen van de ster op naar koelere gebieden, waar het afkoelt en vervolgens weer naar beneden zakt. In de meest massieve hoofdreekssterren is de kern convectief, terwijl de buitenste lagen radiatief zijn. In hoofdreekssterren die vergelijkbaar zijn met de zon is het gebied onder de atmosfeer convectief, terwijl het gebied daaronder radiatief is. In sterren met de laagste massa is de hele ster, van de kern tot net onder de atmosfeer, convectief.

Convectieve bewegingen leiden tot grootschalige vermenging van chemische elementen. Wanneer convectie het oppervlak van een ster bereikt, kan het vers gesynthetiseerde elementen en isotopen naar het oppervlak transporteren, wat een afdruk achterlaat in de spectra die door astronomen worden geregistreerd.

Gerelateerde termen:
• Stralingszone
• Sterstructuur
• Sterkern